Jak wiadomo, smoków nie ma.

„Jak wiadomo, smoków nie ma. Prymitywna ta konstatacja wystarczy może umysłowi prostackiemu, ale nie nauce, ponieważ Wyższa Szkoła Neantyczna tym, co istnieje, wcale się nie zajmuje; banalność istnienia została już udowodniona zbyt dawno, by warto jej poświęcać choćby jeszcze jedno słowo".

Ten cytat z „Cyberiady" Stanisława Lema doskonale pasuje do literatury fantasy, której postacie nie należą do bytów realnych. Jednak motywacje, dla których powstają kolejne książki tego gatunku są krańcowo odmienne od tezy, postawionej na wstępie przez Stanisława Lema.

Chociaż z wielkim żalem przyznaję, że nie było mi dane pobierać nauk w Wyższej Szkole Neantycznej i musiałem zadowolić się ciekawą i ważną, ale dość utylitarną edukacją w uczelni technicznej, to jednak inspiracje jakie płyną ze studiowania niebytu są mi szczególnie bliskie.

Tym razem nie będzie jednak o nicości, która znalazła się w punkcie uwagi bohatera „Logiki Uniwersum”, ale o ewolucji nieistniejących światów literatury fantasy.

Gdyby próbować umiejscowić czasowo świat wykreowany wyobraźnią Tolkiena i Sapkowskiego, to znalazłby się on gdzieś pomiędzy starożytnością a średniowieczem. W takim otoczeniu rozgrywa się tam akcja, a postaciom ludzkim towarzyszą istoty tak niezwykłe jak elfy, krasnoludy, czy wreszcie tytułowe smoki.

Wyobraźmy sobie jednak, jak zapewne rozważaliby studenci Wyższej Szkoły Neantycznej, że taki świat istnieje i rozwija się zgodnie ze znanymi nam regułami ewolucji cywilizacyjnej. W którymś momencie nastaje epoka Oświecenia, a po niej następuje rewolucja przemysłowa. Zaczyna funkcjonować świat taki, z jakim my mamy do czynienia na co dzień.

Jakie miejsce zajęłyby w takim świecie te wszystkie niezwykłe istoty, oczywiście ze smokiem na czele? O ile różny byłby taki świat od tego, w którym my żyjemy?

Spróbowałem podjąć się udzielenia odpowiedzi na te pytania i w ten sposób powstała mikropowieść „Fantasy" z tomu „Logika Uniwersum".